Xoán Fuentes Castro vive en San Vicente do Grove onde naceu o ano

1932. Aos 11 anos, díxolle abur á aldea coa que, porén, sempre mantivo unha

relación afectiva. Estudiou Filosofía en Madrid, disciplina que abandonou para

licenciarse en Xermánicas. Os clásicos, sobre todo, Virxilio, Lucrecio, Tácito,

deixaron nel a saudade dunha Idade de Ouro na que os seres humanos eran

verdadeiros fillos da luz. Percorreu

varios países europeos, sempre atraído polo baleiro que deixaba a súa estrela.

Aínda hoxe, asentado na súa terra natal, segue a perseguir o ronsel dese astro

e espera ilusionado non alcanzalo nunca, non ter que verlle o rostro nunca.

Dese xeito, a viaxe sempre terá sentido.

Todo o

mundo agarda. O cuadrilátero é o reino da espera. Todos os que alí moran

naceron para esperar. Mesmo a autoridade, que nunca se deixa ver, agarda. Calar

e agardar, eis a consigna. E, como o silencio é bo aliado da espera, alí todos

os habitantes viven na densidade do silencio.

O

cuadrilátero é un concepto entre xeométrico e dramático. Como figura

xeométrica, o cuadrilátero é algo limitado, un espazo entre catro lados. Como

marco dramático, pode acoller toda a soidade, todo o empuxe, todo o devalo do

ser humano. Baixo o sol non só é todo vello, senón que mesmo o que ha de vir

non é máis que un “xa foi”. Só os corazóns humanos poden extraer do caduco

vida, auga clara, horizontes aínda descoñecidos... Mellor, só os corazóns

humanos o poden intentar.

 Ninguén é dono de nada no

cuadrilátero. A árbore das nocións apenas ten follas naquela estraña fraga.

Para que? Ter, posuír, usar, rir, amar, odiar... Inventos  de cordos na corda frouxa da demencia. Ar,

unha raiola de luz, un lugar, unhas proteínas..., eis o paraíso perdido.

Perdido? Quen coñeceu algunha vez o paraíso? Quen pode botar de menos o que non

coñece? As idades dos paraísos coméronas hai tempo os crocodilos e os

crocodilos venderon a pel para que luza en fermosos corpos e en rechamantes

pacotillas.

“O

cuadrilátero non é máis que un conto”, din en ton conmiserativo os eternos

construtores de cuadriláteros. “A que veñen a estas alturas”, engaden, “esas

sinistras colonias cando hoxe, como é evidente, todos entoamos himnos e salmos

á liberdade? Por fin, despois de tanto agardar, agora sabemos que o mundo,

igual que calquera tren que se prece, vai a algunha parte.” A gargallada que estoura no cuadrilátero non se apagará en tanto

respire o seu último habitante.