Listado de novas:
Ramón Caride cualifica de «atafegante» ou labor de columnista ao presentar a súa última obra
Autor: LA VOZ DE GALICIA 22/11/2010
|
A libraría Ramón Couceiro de Santiago acolleu onte a presentación do libro Ou gume dous espellos
, de Ramón Caride Ogando, unha escolma diversa de textos xornalísticos
que ou escritor veu publicando en xornais como La Voz de Galicia. Ou
autor confesou que ou labor de columnista resulta para o unha tarefa
«atafegante», pois ao non ser xornalista cústalle moito ao non estar
«afeito a traballar con prazos».
Ramón Caride comentou que «a prensa hoxe é moi
plana, pois perdeu moita diversidade» e que hai «moi pouca opinión
persoal». Por outra parte, considera que «todo é moi previsible ao
confundirse unha columna de opinión coa liña editorial ou coa
información tal como se quere ofrecer nese momento».
En canto a se é mellor formato a novela ou ou
artigo de prensa, ou escritor confesou que non parásese niso. «Penso que
a novela -engadiu- abomina dá actualidade. A min a novela que me
interesa é a que se poida ler dentro de vinte anos, aínda que tamén ten
que haber unha novela comercial».
[...]
|
Ler máis...
|
|
Ramón Caride presenta "O gume dos espellos", unha escolma diversa de textos xornalísticos
Autor: Fran P. Lorenzo 19/11/2010
|
Santiago. O gume dos espellos (Toxosoutos, 2010) -o libro
de Ramón Caride Ogando, que este serán, a partir das 19.30 horas se
presenta na Libraría Couceiro de Santiago- é unha miscelánea de textos
xornalísticos e de opinión que percorre dúas décadas de creación. E
creación é porque para o autor de Soños eléctricos non hai
fronteiras definidas entre a escrita, xa se realice esta nos libros, nas
revistas ou nos xornais. A taxonomía da prosa déixalla Caride para a
crítica literaria, a que poderá achar neste volume unha voz diversa, de
longo percorrido, preocupada por temas como a normalización da lingua
galega que, segundo o escritor e profesor, aínda seguen sen resolver. "A
actualidade de moitos destes textos reside en que a situación da lingua
galega, por exemplo, é a mesma, nin melloramos nin empioramos. É unha
situación reversible, así que non hai que dar por perdida a batalla",
asegura un Caride, crítico coa "mercantilización" do xornalismo, que
acabou cos suplementos literarios e de creación, e que se dedica agora a
vender "esa experiencia aditiva" do medo.
[...]
|
Ler máis...
|
|
CONTRA O ESPOLIO
Autor: A.R. LÓPEZ / GALICIA HOXE 17/11/2010
|
Teñen máis de dúas mil sinaturas de apoio e un libro –editado por
Toxosoutos con traballos de 62 escritores– que estes días andan a
presentar por Galicia como un alegato: o seu obxectivo é impedir que o
monumental Instituto de Celanova acabe privatizado como parador de
turismo. Onte pasaron por Compostela e o coordinador das accións, Xoán
Carlos Domínguez Alberte, foi tallante: “Están facendo un exercicio de
mentira”. A súa voz apuntou directamente ao conselleiro de Eduación,
Jesús Vázquez, por enganar –dixo– no Parlamento.
[...]
|
Ler máis...
|
|
‘Costa necrópole’. Escenarios para deslembrar
Autor: Xavier Lorenzo Tomé 14/11/2010
|
Hai varios motivos para celebrar a saída
deste libro de Mariña Pérez Rei (Toxosoutos), premio "Antón Avilés de
Taramancos" no seu IX certame de relato de aventuras. A primeira, que o
certame e a editorial que o ampara apostasen pola escrita máis alá
doutros criterios máis ou menos paternalistas que privilexiasen un
potencial lector preguiceiro, previsible e decote desprezado. O certame é
" de relato de aventuras" e aquí cabe tanto un caprichoso encadeamento
de avatares coma, en contadas ocasións, o porfiado empuxe do heroe por
certo cambio de escenario significativo onde vivir e medirse: algúns
textos de mestres do xénero, como Conrad, remítennos a esta situación
onde a aventura, como tal, queda estilizada, ralentizada peripecia, para
ser un acto de vontade, intención heroica: puro pensamento valente.
Esta é unha aposta arriscada, agora e sempre; pois ben, por aí circula
este relato. Costa necrópole lévanos a
Mauritania, a un cemiterio de buques onde o sol, a area, o mar e un
ruído de miseria e traballo tecen un mínimo tapiz onde un home novo
espera por embarcar para outro mundo... Iso e a penuria dun deserto que o
levou ata aí desde unha moi arredada Casa: nai, tradición, pasado que o
protagonista quere desdicir. Quere ser; ser el. lévanos a
Mauritania, a un cemiterio de buques onde o sol, a area, o mar e un
ruído de miseria e traballo tecen un mínimo tapiz onde un home novo
espera por embarcar para outro mundo... Iso e a penuria dun deserto que o
levou ata aí desde unha moi arredada Casa: nai, tradición, pasado que o
protagonista quere desdicir. Quere ser; ser el. Este
é un segundo motivo para celebrar a saída deste libro: con esta
temática poderiamos atoparnos cun clásico libro benintencionado,
politicamente correcto sobre as penurias dos subsaharianos que cruzan
desertos, que se someten a mafias para atopar a redención, certa
dignidade en Europa; unha especie de narración "Pepiño Grilo" que
ultimamente tanto abundou.... Pero non. Sen renunciar a contar esa
miseria, esa miseria que debe ser contada como calquera outra, Costa necrópole
abandona calquera "tipismo" e fai do protagonista, Said, unha persoa
calquera, moi reflexiva, moi lúcida, que puidera ser tanto do terceiro,
segundo ou do primeiro mundo; isto é o que lle dá unha prestancia e unha
dignidade que a miúdo desaparece en nome duns supostos e consabidos
"valores", noutras narracións con este tipo de personaxe. Esa é a
aposta, creo, deste libro. O camiñar do
subsahariano polo deserto é, nos mellores momentos do relato, o facer de
calquera persoa teimuda, valente, ambiciosa cara ao outro que nos
agarda ou que esperamos que nos agarde como promesa por ter nacido, é o
facer da ilusión que nos tensa como frecha antes da consabida derrota...
O sol, a sede, o porfiado camiñar, a espera inevitable no inevitable
traballo son fíos mínimos onde se tece a historia do protagonista. O
mellor de todo, ao meu entender, é cando máis espido está o relato pois é
aí cando estamos nós, calquera de nós, como voz, enfrontándonos a medos
e a ilusións perante o descoñecido, adestrándonos en círculos sobre a
Casa ou arredándonos definitivamente dela; independentemente de raza,
condición social e outras consideracións sociolóxicas. Hai unha
vontade clara por afastar a narración dun realismo que para este
propósito sería parvo; a voz deste protagonista é elegante, rica e, ao
tempo, contida. A narración abeira á lírica, aquí, sen desmesura:
contense no sentimental e chega ao argumentativo: fugas sobre fugas,
nisto dos xéneros. Un libro distinto, pois, unha aposta para ler. Por
certo, ten unhas ilustracións, en tinta augada, moi de agradecer á
autora e á editorial: magníficas.
[...]
|
Ler máis...
|
|
50 anos de pop, rock e malditismo na música galega
Autor: César Prieto 12/11/2010
|
Las historias locales del pop suelen resultar un hilvanado de
florilegios y aspavientos. En el pop no hay más territorios que las
estéticas, así que insertar en la misma monografía con la excusa del
origen a un grupo sinfónico con uno de ska únicamente se puede solventar
o acumulando datos o con la hipérbole.
Sin embargo, Fernando F. Rego –novelista, administrador de La
Fonoteca, la mejor base de datos del pop español– ha dado con el secreto
para que todo resulte coherente y lúcido: no nos presenta argumentos
sino grupos, de forma autónoma, sin contexto general. Ello permite que
la historia del pop gallego no sea más que la historia de los grupos que
convivieron ahí, cada uno con su propio espacio y creando juntos el de
todos.
Con ello el lector se da cuenta de que el autor maneja el objetivo de
forma inteligente. La tipología es una tipología al uso: cada grupo se
observa en sus inicios, en su andadura, en su final, se nos ofrecen las
carátulas y un comentario de discos y canciones, y ésta es la forma de
crear una segunda lectura. Es el propio lector quien ha de canalizar
estéticas, quien ha de establecer conexiones y quien en definitiva
decide si hay evolución y espíritu general. Y sí –y ahora decido yo como
lector–, parece ser que el pop en Galicia ajusta su evolución a la
general en el resto de la península, llevando a veces ciertas actitudes a
su terreno como en el rock bravú, y en ocasiones tiende a las canciones
recogidas, volcadas a lo mínimo, a fantasías pequeñas.
La inteligencia sigue en la elección de los grupos, por supuesto no
es una compilación definitiva, así que tras los gallegos de amplias
carreras y éxito masivo –Siniestro Total o los Suaves– ha de escoger, y
la selección es impecable: tiene el acierto de decidir que Los Tamara o
Andrés Do Barro son hondamente pop, de colocar en la misma admiración a
reconocidos –Golpes Bajos– con olvidados –Radio Océano o Dar Ful Ful–, y
de dar una cancha suficiente a nuevas formaciones como Quant o Todo el
Largo Verano, que para otro investigador más atento a los soportes
físicos y los discos serían invisibles.
Si a ello se le suma como recubrimiento un estilo ameno, adictivo
incluso, y como guinda un par de CDs de regalo –esencialmente con grupos
actuales– acabamos teniendo un volumen imprescindible para todos los
que gusten de saber qué ha sido el pop en nuestro país y qué es ahora.
[...]
|
Ler máis...
|
|
Muros rinde homenaje a Xosé Agrelo con un busto
Autor: M. Gil 12/11/2010
|
Muros. El Ayuntamiento de Muros llevará a cabo mañana por la
tarde un homenaje póstumo al profesor, autor teatral y hombre
constantemente implicado en todo tipo de iniciativas culturales Xosé
Agrelo Hermo, que falleció en noviembre de 2006. El homenajeado, aunque
nació en Noia, pasó la mayor parte de su vida profesional en el
municipio muradano, donde residió hasta su muerte. El homenaje se
iniciará a las 17.00 horas en la alameda de Esteiro, donde se
descubrirá un busto en su honor. El actor y amigo personal del profesor
Xosé Manoel Olveira Pico será el encargado de dar la bienvenida a los asistentes y de conducir el acto. El
programa incluye la actuación del grupo Xeitura de Esteiro (que
interpretará varias piezas) y contará con la intervención del alcalde,
Domingos Dosil; la edil de Cultura e Deportes, Laura Eiras y de parte de
la familia del homenajeado. Además, los alumnos de la escuela
obradoiro Ría de Muros III (encargados de la rehabilitación del parque
en el que se celebrará el acto) plantarán un árbol en recuerdo de Xosé
Agrelo. El programa llegará a su conclusión con el descubrimiento
del busto bajo los acordes del himno gallego, interpretado por un
gaitero del grupo Xeitura y la despedida de Olveira. Xosé Agrelo,
autor de diversos libros y piezas teatrales, fue galardonado con los
premios O Facho de cuentos infantiles (1971), Leixaprén (2001) y Relatos
de Aventuras Avilés de Taramancos (2003) y estaba en posesión de la
Medalla de la Villa de Muros.
[...]
|
Ler máis...
|
|
|
|