“Eu sempre pensei que Xosé Lois caíu enrodelado desdentre as follas dalgúns dos libros da narrativa rusa que meu pai deixou nos estantes da casa, dende Chejov, Gogol, Tolstoi ou Dostoievski, para acabar sentado nun sillón do salón, escudriñando algo novo no que sempre estivo.”

(...)

“Nesta obra volta a testemuñar a meu pai con outra visita, como sempre termando eidos onde ou non foi ninguén ou non profundizou onde Xosé Lois teima. A mesma comeza coa poética colectiva acaída en homenaxe a súa testemuña polos que seguen a devalar no “alto destiño”, o estudo dos elementos vivos como imaxinario simbólico en Os Eidos, o corpo de artigos de divulgación e investigación das diferentes dimensións da biografía e obra; e o corpus poético feito por Xosé Lois en homenaxe.”

Do prólogo de Uxío Novoneyra Rei.