Escribo estas liñas xusto despois de dar remate ao derradeiro poema de Cráter, o novo poemario de Olga Novo.
Fágoo así deliberadamente, desafiando a convención que recomenda
distancia na lectura, repaso e meditación. Non quero ese arredamento.
Non me ha facer máis obxectivo. Non o preciso para afirmar, sen medo a
equivocarme, que este libro é un dos mellores dos últimos anos, un
volcán versal de erupción supernova que ha engulir os lustros, pois é a
súa autora unha das voces máis importantes da literatura galega do noso
tempo.