O libro, co que colabora a Asociación de Escritores en Lingua Galega, recompila unha serie de textos (poéticos, narrativos e ensayísticos) inéditos e achegados de xeito altruísta por diferentes autores galegos, moitos deles vinculados directamente coa localidade ourensá.

Entre as firmas máis destacadas están as de Xosé Neira Vilas, Darío Xohán Cabana, a do catedrático Xesús Alonso Montero ou a de Baldo Ramos, o único escritor de cantos participan na publicación que cursou parte dos seus estudos no IES de Celanova.

Ademais, a obra conta cunha serie de ilustracións, creadas pola artista Manei Boán, nas que se representa a terra calcinada para simbolizar «ou que ocorrerá coa intelixencia e a educación se ou instituto se move do mosteiro», en palabras de Domínguez Alberte.

No acto de presentación estiveron presentes cinco dos escritores que tomaron parte neste libro: Ramón Nicolás, Lois A. Pérez, o propio Baldo Ramos, Xurxo Sierra e Susa Blanco Montecelos. Todos eles recitaron un fragmento das súas achegas literarias.

Unha vez terminado o acto, proseguiuse coa proxección dun vídeo promocional do centro educativo, dirixido polo jovén director Bruno Neto.

Licenciado en Química pola Universidade de Santiago e profesor de ensino secundario, o ferrolán Fernando Fernández Rego é, ademais de escritor -ten publicadas as novelas Un home que se está quedando sen aire e Desorde -, un cinéfilo e melómano empedernido. Redactor da web de música Lafonoteca, presentou recentemente na tenda O Pazo dás Musas o libro 50 anos de pop, rock e malditismo na música galega , editado por Toxosoutos, no que sintetiza a historia do pop galaico nunha lista con máis de 300 nomes.

-¿Como xurdiu a idea de facer un libro sobre a historia do pop galego?

-Xurdiu un pouco pola miña profesión, do contacto permanente con grupos e discográficas, posto que estamos a levar algúns grupos e facendo reseñas en distintos medios.

-¿A súa obra vén, xa que logo, a cubrir un oco que había na historia da música galega?

-Si, porque é o primeiro libro que cobre os cincuenta anos últimos. Houbo intentos anteriores con Rock & grelos (Lea, 1996), de Alberto Casal, e Rock bravú. A paixón que queima ou peito (Xerais, 1999), de Xavier Valiño. Pero esta historia é a primeira que cobre desde a formación de grupos como Os Tamara, NHU, co seu rock progresivo, ou Goma 2, pasando por Andrés Dobarro, a movida de Vigo, o movemento independente, con Piratas ou Iván Ferreiro, entre outros, e os emerxentes como Triángulo de Amor Bizarro ou Neno e Pistola. En total, 72 grupos cunha discografía totalmente comentada.

-¿Que é o que achega sobre cada un destes grupos?

-A biografía e discografía comentadas. Despois hai unha segunda parte na que distintos personaxes da escena, como Xavier Valiño, Jesús Ordovás, Germán Coppini ou Miguel Costas reflexionan sobre cada un dos grupos da súa época e elixen o disco que consideran máis representativo destes cincuenta anos.

-¿Investiu moito tempo en terminar este traballo historiográfico?

-Case tres anos investín en todo o proceso de documentación e na escritura. A dificultade estivo, sobre todo, en atopar os discos e toda a información precisa, pois de moitos destes grupos non hai información en Internet. Foi un proceso de implicar a todo o mundo.

-¿é un libro destinado aos moi melómanos?

-é un libro destinado a todos os públicos, a melómanos e a xente que queira achegarse á música galega. Ten unha linguaxe sinxela e leva un glosario sobre estilos musicais. Complétase cun cedé no que figuran as 21 formacións máis punteiras da actualidade.

A escritora Carmen Blanco (Lugo, 1954) presentou onte na Galería Sargadelos un libro sobre Uxío Novoneyra -Novoneyra: Un cantor do Courel a Compostela-, poeta ao que este ano se lle dedicou ou Día dás Letras Galegas.

-¿Como xorde a idea de facer un libro sobre Novoneyra?

-A verdade é que levo moitos anos traballando sobre a súa poesía porque me gusta dende que era unha rapaza. Este, que xa é ou segundo libro que publico sobre Novoneyra, é unha homenaxe que coincide coa celebración dás Letras Galegas na súa honra.

-Fáleme do libro...

-Ou que pretendo é tratar de analizar con profundidade a poesía profunda do poeta.

-¿Sobre que textos traballou?

-Empreguei todos vos libros que Novoneyra editou en vida para ver como o se presentaba a se mesmo: quen ou prologaba, a quen citaba e que datos biográficos daba. -¿Que novidades achega sobre a obra do homenaxeado?

-Achega unha lectura con ollos do presente e moi crítica, como ao poeta lle gustaría que se fixese. Tamén trato de mostrar as súas diversas voces, alonxándome dous tópicos simplificadores que ou consideran como ou poeta do Courel, xa que é moito máis cá iso.

-¿Que é ou que máis lle gusta a vostede dá obra de Novoneyra?

-Ou amor á beleza diversa en sentido profundo, que inclúe ou raro e ata ou considerado feo.

-¿Como definiría vostede ao poeta?

-ás veces díse que é un poeta pouco prolífico, pero non é certo. Era moi crítco coa súa obra e importáballe máis a calidade que a cantidade. Por iso pasaba anos sen publicar. Moitas veces, optaba por limpar as súas obras, dicindo ou máximo coas mínimas palabras. Tendía ao minimalismo.

-¿E ou seu estilo?

-É moi diverso, pero en xeral destaca esa procura pola palabra certeira. De feito, ten moitos poemas dun só verso. É ou poeta do poema pequeno.

-Vostede afirma que Novoneyra non é só ou poeta do Courel, ¿cales son vos seus lugares?

-En primeiro lugar están vos seus lugares amados do Courel -a aldea de Parada, a de Moreda e outros microtopónimos como un camiño ou unha fonte con nomes propios-, e logo cidades como Compostela, onde viviu vos seus últimos anos, Lugo e Madrid.