216 páx. (105x165 mm)

O novo verso de Xosé Lois García aspira a ser unha reflexión sobre un sentimento que traspasa todos os poemarios do autor e constitúe o eixo central da súa poética.

Estamos a referirnos ó sentimento exílico que alenta por toda a obra deste autor. Móstranos outra forma, xa canónica, de exilio: a de aquelas persoas que sentíndose arredadas dos horizontes familiares, despatriados, refúxianse na súa propia conciencia para crear mentalmente, literariamente, unha patria e unha terra. 

A poesía de Xosé Lois non é allea a este sentimento de orfandade que vai na procura dun fogar inexistente e que se ve na obriga de construílo por medio da palabra, da escritura.